کسانی که شتر ماده و بچّه اش را در حال رفتن در بیابان دیده اند میگویند که یک جای پا بیشتر وجود ندارد و بچّه شتر پایش را دقیقاً جای پای مادرش میگذارد و مطلب جالب دیگر اینکه بچّه شتر حتّی سر خود را بالا نمی آورد بلکه تمام همّ و غمّش دنباله روی جای پای مادرش است و آنقدر به مادرش اعتماد دارد که هر مسیری را که او برود بی دغدغه پا در جای پایش بگذارد. در دعای ندبه هم در توصیف پیشوای شیعیان آمده است: یحذوا حذو الرسول صلّی الله علیه و آله: پایش را جای پای پیامبر می نهاد.

دو پیرو/یک مدال/دو سرنوشت

1- سلمان محمّدی (فارسی) :در تاریخ آمده است که زمانی که غاصبان جانشینی پیامبر اکرم به خانه حضرت علی- علیه السلام- برای گرفتن بیعت یورش بردند و  درب خانه را آتش زدند ؛ و امیر المومنین علیه السلام را دست بسته به مسجد آوردند ؛ یکی از افراد پیرامون  حضرت سلمان بود . نحوه عملکرد سلمان در این فتنه عبرت آموز است ؛ سلمان دست بر قبضه شمشیر غلاف شده خود گرفته بود( آمادگی کامل داشت ) ولی نگاهش به چشمان حضرت علی علیه السلام دوخته شده بود تا هر وقت ایشان اجازه دهد شمشیر بکشد و بدون اجازه او گامی بر ندارد و همین خصلت و رویه او بود که او را مفتخر به مدال جاودانه «منّا أهل البیت» ⁽¹⁾ نمود.

2- زبیر ، پسر خاله حضرت علی علیه السلام: او نیز در این فتنه و آزمون بزرگ امّت اسلامی حضور داشت و بی توجّه به خواست امیر المومنین علیه السلام شمشیر کشید و باعث بوجود آمدن درگیری و در پی آن خلع سلاح شدنش توسط غاصبان حکومت اسلامی شد. همین روحیه هم باعث شد که در آخر مدال « منّا أهل البیت» ⁽²⁾خود را از کف بدهد و در جبهه مقابل حضرت علی علیه السلام در جنگ جمل قرار گیرد.

از حضرات معصومین – علیهم السلام- میخواهیم که ما را از همگامان خود قرار دهند نه یک گام جلوتر و نه یک گام عقب تر.( قسمتی از زیارت جامعه کبیره)

پی نوشت

(1) اشاره به فرمایش پیامبر- صلی الله علیه و آله- در مورد سلمان فارسی

(2) اشاره به فرمایش امیر المومنین علیه السلام در حکمت 453 نهج البلاغه:«مَا زَالَ الزُّبَیْرُ رَجُلًا مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ حَتَّى نَشَأَ ابْنُهُ الْمَشْئُومُ عَبْدُ اللَّهِ» : « زبیر همواره از ما اهل بیت بود (همراه ما بود) تا اینکه فرزند نامیمونش عبداللّه پا به مرحله جوانی گذاشت.»